De aula van het academiegebouw was voor de gelegenheid omgebouwd tot een deeltjesversneller. Hierbinnen vuurden professoren en geleerden, even regelmatig en gevaarlijk als tennisbal-kanonnen, mysterieuze termen en vragen op onze held af. Soepeltjes retourneerde Remco, gelijk een wild resonerende neutronen en protonen plasma, de listige vragen en was niet bang daarvoor de dubbele backhand spinflip te gebruiken.
Zo dadelijk stap ik in de trein zodat ik vanavond met een 'lasergun' op de kersverse Doctor kan gaan schieten. Het is allemaal vrij betrekkelijk.
Over betrekkelijkheid gesproken. Zojuist las ik Plexus van Henry Miller uit. Het hoog filosofische gehalte van het boek zette mij aan tot mijn eigen bescheiden, beschouwende gedachten. Want is Het Leven eigenlijk niet slechts een aaneenschakeling een willekeur aan voorvallen? Met regelmaat onderbroken door een opmerkelijke gebeurtenis? Dit dan weer in opgemerkt of in gang gezet door een opmerkelijk persoon (een Jezus van Nazareth, een Albert Einstein). In ieder geval bieden deze gebeurtenissen wel enige houvast. Zij zorgen ervoor dat er een patroon ontstaat in een eeuwige stroom van middelmatig bestaan. Zij zijn de bakens in de ruis van de evolutie. Door deze punten te verbinden ontstaat er duidelijk een lijn, die weet ik waar heen leidt.
Wat heeft dat nu met dit boekje te maken? - Kennis van de gebeurtenissen die lijn geven aan het bestaan der mensheid zeggen nog weinig over ons zelf, het individu. Dit verandert echter wanneer we die gebeurtenissen op onszelf kunnen betrekken. En hoe is dat eenvoudiger dan door middel van de metafoor, de analogie of de beeldspraak?
Wat spreekt nu bij uitstek de taal van 'abstractie van de werkelijkheid'? - Juist, kunst! Een groot kunstenaar onderscheidt zich dan ook door een grote kennis van de ontwikkeling der mensheid en weet dat op briljante wijze te koppelen aan het contemporaine leven. Niet in de laatste plaats geholpen door een buitengewoon gevoel voor de beeldspraak en de metafoor.
De mindere goden onder ons verstaan deze kunst misschien in mindere mate maar zijn wel in staat deze te begrijpen. En dat is, denk ik, precies waar onze fascinatie ligt. Wij, met al ons gelees, geluister en gekijk, zijn altijd op zoek naar een referentie kader dat betekenis geeft aan Het Leven, en dat weer koppelt aan onze eigen simpele leventjes.
Geen idee of jullie op dit verhaaltje zaten te wachten maar ik heb
in ieder geval mijn voorwoordje weer af. Vanwege het aandeel van meneer
Miller uit Brooklyn hierin, wil ik hem nog even citeren. Henry heeft in
de laatste bladzijden van zijn boek 'Plexus' uitgewijd over de zin van
het bestaan, het einde der tijden, het één zijn met je omgeving
en het grote lijden.
For on that day I become and I remain one with my creation. On another
day, in a foreign land, there will appear before me a young man who, aware
of the change which has come over me, will dub me 'The Happy Rock'. That
is the moniker I shall tender when the great Cosmocrator demands-"Who art
thou?"
Yes, beyond a doubt I shall answer: "The Happy Rock!"
And if it be asked- "Didst thou enjoy thy stay on earth?" - I shall
reply: "My life was one long rosy crusifiction." from: 'Plexus' by Henry
Miller
Erik VW,Utrecht, 13 november 1999